Stevan Bodnarov bio je jugoslavenski i srpski vajar i slikar, rođen u Gospođincima 1905. godine.
Napustivši bravarski zanat, 1925. godine stupa u Umetničku školu u Beogradu gde uči vajarstvo kod Petra Palavičinija, a zatim i slikarstvo kod Mihaila Milovanovića. Od 1930. izlaže na prolećnim i jesenjim izložbama u Beogradu, a prvu samostalnu izložbu priređuje u Ratničkom domu 1933. godine. S obzirom da je bio stipendista francuske vlade, već sledeće godine odlazi u Pariz gde nastavlja da izlaže svoja dela.
Za vreme Drugog svetskog rata bio je zatvoren u Banjičkom logoru zbog učestvovanja u Narodnooslobodilačkom poketu, a pred kraj rata, 1944. godine priključuje se partizanima. Bio je član Saveza komunista, Socijalističke partije Srbije. Biran je za člana Saveta SR Srbije i Saveta SAP Vojvodine.
U toku svog rada Bodnarov je ostao dosledan svojim shvatanjima, zastupajući realistički stilski izraz u vajarstvu i slikarstvu. Poslednjih godina svog rada, bavio se minijaturama, zatim slikanjem portreta i gradova. Najznačajnija dela su slike Autoportret, Ciganka i Pejzaž iz Pudaraca i vajarski radovi poprsja Pjera Križanića i Cuce Sokić, Ismeta Mujezinovića i Dimitrija Tucovića, zatim spomenici u Jajincima, Kuli i Bjelom Polju.
Umro je u Beogradu 1993. u svojoj 87. godini.
U njegovu čast se u Gospođincima svake godine organizuje likovna kolonija “Susret kod Bodnarova” u kojoj učešće zauzimaju likovni umetnici i deca likovni stvaraoci.
